مرحوم آیت الله سید فخر الدین امامت به سال 1292 ه.ق در کاشان متولد گردید و در بیت فقاهت پرورش یافت . پدرش آقا سید مهدی نام داشت. او همانند آباء گرامش به ریاضات شرعیه پرداخت و پس از خواندن مقدمات و ادبیات متون فقه و اصول را از دو عموی بزرگوارش آقا سید محمد حسین امام و آقا سید محمد حسن امام و آیت الله حاج ملا محمد حسین نطنزی و … فرا گرفت و سپس در محضر درس مرحوم آیت الله آقای ملا حبیب الله شریف شرکت کرده سالهای متمادی از آن کلاسها استفاده های شایان فرمود، تا اینکه در سال 1340 ه.ق استاد بزرگش وفات یافت.
ایشان برای کسب علم و دانش رهسپار قم شده و از محضر آیت الله حائری کسب فیض نمودند و چندی بعد عازم کاشان شدند و تا پایان عمر در این شهر به تدریس و تالیف و ارشاد مردم پرداخته و اقامه جماعت در مدرسه سلطانیه کاشان نمودند.
آیت الله سید فخر الدین امامت سر انجام پس از ده ها سال تلاش و کوشش در راه حق و اشاعه دین مبین اسلام در ظهر روز چهار شنبه جنازه مطهرش را با احترام زیاد در مقبره شخصی ( جوار یکی از احفاد حضرت موسی بن جعفر(ع) جنب فلکه کمال الملک کاشان) بخاک سپردند.
از تالیفات زیاد ایشان می توان کتاب راه خداشناسی، ثواب الزیارات، رساله در احکام ارث، کشکول مواعظ، حاشیه بر شرایع، حاشیه بر مکاسب، رساله در مصرف سهم امام و غیره را نام برد.
وی ذوق شعر گویی نیز داشته و در اشعارش « صهر سالک» تخلص می نموده است.
ابیات ذیل از اوست:
مراست یک سخن و گر تراست شوق وصال که این لطیفه مرا از یکی است ز اهل کمال
اگـــر تـــو طــالب حـــق و رحیق مـعرفــتی بیــا و بشــنو و در گــوش گــیر این اقــوال
تــو طــاهر فلکی، موطن است قصر جــنان شکســته بــال دریــن آشیــانه ای بــه مــلال