شیخ المشایخ حاجی ملا محمد حسن نطنزی (عبد علی شاه) فرزند مولانا احمد نطنزی و نوه دختری فاضل نراقی بود که در سال 1232 ه.ق د رکاشان متولد گردید.
تحصیلات خود را در کاشان نزد پدر و شاگرد جد مادری خود ادامه داده و در خدمت ملا سید محمد تقی مجتهد کاشانی به پایان رسانید و در فقه و اصول و حکمت و الهیات از استادان مسلم شد بعد رهسپار کرمان گردید و به خدمت حاجی سید محمد علی (که از مشایخ نعمت اللهی بود) رسید و سپس از آنجا عازم شیراز شد و از محضر حاجی میرزا کوچک شیرازی (رحمتعلی شاه) اقتباس فوائد کرد و از طرف او به لقب عبد علی شاه ملقب گردید.
دیوان اشعار او در حدود ده هزار بیت می باشد وفات وی به سال 1302ه.ق در کاشان اتفاق افتاد و در بقعه خواجه تاج الدین مدفون شد.
غزل زیر از اوست:
مژده ای همنفسان کوی مغان است اینجارخ متابید که خلوتگه جان است اینجا
همه اسرار دو کون از شرفات ملکوتتا نظرگاه جهان فاش و عیان است اینجا
همه هشدار که کورانه نه بگذاری پایکز ازل منظر صاحب نظران است اینجا
محنت و رنج جهان را همه پا بر سر نهکه سلامتگه رندان جهان است اینجا
این نه خلوتگه مفتی که نهی سرزده پایآستان حرم پیر مغان است اینجا
هر گدائی نبرد راه به سر منزل انسصد سکندر ز پی نام و نشان است اینجا